بعد از شهادت پدر ، مجمد امام و رهبر شیعیان بود . مردم گروه گروه 

به خانه ی او می رفتند تا مسائل خود را پبرسند . امام هم به سوال 

های آنها جواب می داد . آن سال هشتاد نفر از عالمان و دانشمندان

مسلمان ، برای زیارت خانه ی خدا به مکه می رفتند . آنها در بین راه

به مدینه رسیدند . دلشان می خواست ، اول مزار پیامبر را زیارت کنند .

بعد از زیارت بارگاه پیامبر ، همگی به خانه ی امام محمد تقی رفتند .

امام محمد تقی جوانی نه ساله بود ، اما دانشمندها با دیدن او از جا

بلند شدند . وقتی امام بر جای خود نشست ، آنها هم نشستند .

هر کس سوالی داشت پرسید و جواب گرفت .

یکی از آنها ، مردی به نام اسحاق بود . او ده سوال را روی تکه 

کاغذی نوشته بود و دنبال فرصت مناسبی بود تا آن را به امام جواد 

بدهد و جواب آنها را بگیرد . اسحاق با خودش گفت : (( اگر این

امام نوجوان به همه ی سوالهایم جواب صحیح داد ، از او خواهش

می کنم تا برایم دعا کند تا خداوند ، پسری به من ببخشد . ))

اسحاق دنبال فرصت مناسب بود ، اما مجلس شلوغ بود و فرصت

پیش نمی آمد . این بود که اسحاق نا امید شد و برخواست تا از 

خانه ی امام بیرون برود . همین که از جایش بلند شد ، امام جواد 

 برگه ای را رو به او گرفت و گفت : (( کجا می روی ای اسحاق ؟

بیا و جواب سوالهایت را بگیر ! )) اسحاق تعجب کرد . 

نزد امام رفت و نشست . امام رو به او گفت : (( ای اسحاق ، 

خداوند ، خواسته ی تو را قبول کرد و بدان که وقتی به شهر و

دیارت برگردی ، خداوند پسری به تو خواهد بخشید . نام پسرت

را احمد بگذار ! ))

تعجب اسحاق بیشتر شد . امام ، هم به سوالهای او جواب داده

بود و هم خواسته ی او را گفته بود . او با خودش گفت : (( من که

هنوز سوالهایم را نپرسیده بودم ! من که هنوز درخواست هایم را

بر زبان نیاورده بودم ! چطور امام از حرف دل من آگاه شد ! ))

اسحاق لحظه ای فکر کرد و بعد در جواب خودش گفت : (( این

از نشانه های امامت این حضرت است . )) اسحاق که تا چند 

لحظه قبل با شک و تردید به امام نگاه می کرد ، حالا اطمینان 

داشت که او امام شیعیان و جانشین حضرت رضاست . 

آن روز اسحاق با خوشحالی از خانه ی امام محمد تقی بیرون

رفت . او سفرش را ادامه داد . به مکه رفت و خانه ی خدا را زیارت

کرد . بعد از سفر حج به شهر و دیارش برگشت و همانطور که امام 

گفته بود ، صاحب پسری شد و نام او را احمد گذاشت .

اکثر اوقات سوم تجربیا رو میدیدی که هر روز تو حیاط مدرسه 

مشغول خوردن : یه بار پیتزا ، ساندویچ ، سیب زمینی و ...

هستن ؛ هی میگفتی : هانیه بیا یه روز من و توام این کارو

بکنیم و هر بار میومدیم این قرار رو بزاریم یه مانعی پیش میومد

تا اینکه یه روز مدرسه به بچه ها گفت : فلان روز ، زنگ غذا و ...

میزاریم براتون ( اردو درون مدرسه ) هر چی دوست دارید ، بیارید .

قرار شد سفارش پیتزا با من باشه و پولش رو نصف کنیم ، یادته ؟؟

اونروز بالاخره به خواسته ات رسیدی اما چه خواسته ای و چه پیتزایی !!!

تو توی پیتزا آشغال تخمه دیدی و . . . . . . . . . 

زندگی با همه تلخی هاش یه درس خوب بهم داد :

اونم اینه که ،

رفیق اونی نیست که باهاش خوش باشی ؛ 

رفیق اونیه که بدون اون  داغــــــــــــونـ  باشی . . .

 1 / مهر / 90                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      دلـ ... !

بی صاحاب خیلی زود به هر چیزی عادتـــــ میکنهـ ... !!

 چه خوبـ ... ! ، چه بد ... !

یادش بخیر ، 1 / مهر / 90 ،،، نه ببخشید ، 2 / مهر / 90 ! آخه اون سال

روز یکم به خاطر شهادت امام صادق ( ع ) تعطیل بود .

اولین روز هم مدرسه ای و همکلاسی شدن من با بچه های قم ،

تو دبیرستان خوارزمیـ ،،،

آره ، داشتم میگفتم ؛ ساناز معینی تو صف که بودیم داشت اشک میریخت ،

گفتم : چرا

گریه میکنی ؟ دلت برای دوستات تنگ شده ؟ گفت : آره ، دقیقاً . گفتم :

گریه نکن ، اگه

جای من بودی چی میگفتی ؟ شهر جدید ، خونه جدید ، مدرسه جدید ،

مقطع جدید ، دبیرای جدید و ...

از همه مهمتر دور شدن از دوستات به اندازه صد و خورده ای کیلومتر ... !

چیزی نگفت ، فقط لبخند زد !!!

گفتم : حالا نگفتی اسمت چیهـ ...

خوب یادمه وقتی زنگ خورد ، من و ساناز دم در کلاس بودیم و داشتیم

با هم بحث میکردیم که تو اومدی و خیلی راحت میون مکالمه ما خودتو

دخالت دادی

و از اونجا یواش یواش دوستیمون شروع شد ،،،

گفتی : از کدوم مدرسه اومدی ؟ گفتم : قم نبودم . تو گفتی : کجا بودی ؟

گفتم : تهران ! گفتی : اِ چه جالب ! کدوم منطقه ؟ _ منطقه 12 .

 _ ما هم چند سال تهران زندگی کردیم ، گفتم کدوم منطقه یه موقع دیدی

شناختم مدرسه اترو . 

خیلی احساس غریبی میکرد

م ، مخصوصاً اون اوائل یکسره و مدام تو فکر

تهران بودم و بسـ ؛

اما از وقتیکه تو گفتی از اونجا اومدی دلم به تو خوش شد و عادتـــــم شدی

تو ... !

1 / مهر / 91

سال دوم به دلایلی من و تو تصمیم گرفتیم که بریم دنبال یه مدرسه عالی ،

یه مدرسه ای که کنکوری باشه .

بگذریم از این حرفا ، یه روز زنگ زدم خونتون و گفتم : کدوم مدرسه نوشتی ؟

گفتی : رازی . گفتم : کجاست و ...

اونطور که مامان من دنبال مدرسه میگشت ، من قرار بود برم نجمیه و

حالا بر حسب سرنو شت یا هر چیز دیگه ؛ اسم من هم در کنار اسم تو اما تو

توی کلاسدوم تجربی و من تو کلاس دوم ریاضی اسم نوشتمـ ...

شب اول مهر خیلی استرس داشتم از اینکه میخوام باز دوباره

برم توی یه محیط جدید و بچه های جدید ،،

همون شب با هم هماهنگ کردیم که تقریباً سر یه ساعت اونجا باشیم تا

تنهام نمونیم .

وقتی وادرد مدرسه شدم محیط آشنا بود ، خوب آخه کلاسای مرور ریاضی1

رو که تابستون مدرسه برای اولا گذاشته بود رو اومده بودم اما هنوز یه تعداد از

بچه ها نا آشنا بودن ، چند دقیقه ای گذشت و تو اومدی ...

یادته ! چطور از دلتنگی همدیگرو در آغوش کشیدیمـ ؟!

بعد از اینکه اومدی از خاطرات تابستون یکی تو گفتی و یکی من ،

تا اینکه زنگ خورد ...

1 / مهر / 92

صبح به نرگس محمدی میگفتم : با همه ی بد اخلاقیا ، لجبازیا و اخماش

( الهام ) دلم براش تنگ شده ، اونقدر که باورت نمیشهـ !!

یادمه پارسال طاقت 1 روز غیبتت رو نداشتم حالا چطور قراره یکسال بدون تو بگذره ؟

الهام من هنوز اینجا غریبم ، تنهام نزار دوس جووون !!!

الهامـ عزیزم ، سلام ! 

اومدم بگم : 

از زمانیکه رفتی دلم برایت بیش از پیش تنگ شده است ،،،                                         

وجای خالی ات حسابی پیداست ،،،                                                                 

مدام خاطرات خوب و بد دوران مدرسه و ... در یادم میاد ،،،

مدت زیادی نیست که رفتی ،،،

جای دوری نیست که رفتی ،،،

و حتی دور از من نیستی ،،،

مهم عدم حضورت در کنارم و در مدرسه ای است که من میرم و ما میرفتیم ،،،

حالا منم و خاطراتت و دبیرستان رازی ...

در روز عشاقـ برای دوستتـ کارتیـ بفرستـ و رویـ آنـ بنویسـ :

" از طرفـ کسیکهـ فکر میکند ، تو بیـ نظیریـ ...   . "